ความจริง.. ม้วนวีดีโอในบ้านผมหลายร้อยม้วนนั้น ผมแปลงสัญญาณเป็นไฟล์ดีวีดีไปจนเกือบหมด..นานแล้ว.. แต่ทุกวันนี้ ยามว่างๆ ก็ต้องนำม้วนวีดีโอเหล่านั้นมานั่งแปลงสัญญาณกันใหม่อีกเพราะต้องการจะได้ไฟล์ขนาดใหญ่กว่าไฟล์ดีวีดี.. ลำบากก็ตอนกรอเทปวีดีโอไป-กลับนี่แหละครับเพราะเหตุที่ผมต้องการถนอมเครื่องเล่นวีดีโอไว้ใช้นานๆ ก็เลยพยายามเดินหาซื้อเครื่องกรอวีดีโอตามตลาดขายของเก่า แต่ก็ยังหาไม่ได้.. เอ่ยปากถามพ่อค้าแม่ขายคราวใด เขาก็มองหน้าผมเหมือนคนมาหาของประหลาดอย่างนั้นแหละครับ..ยิ่งตอนไปสุรินทร์ ก็พยายามเดินหาร้านเก่าแก่ในตัวเมืองเผื่อจะหลงเหลือบ้างสักเครื่อง แต่ก็ไม่มีครับ...
วันเสาร์ที่แล้ว ไปเดินคลองถมเก่า.. ก็ยังหาไม่ได้ พ่อค้าแม่ค้าไม่มากเหมือนเก่า..หาเครื่องกรอเทปไม่ได้ ก็เหลือบไปเห็นเครื่องเล่นวีดีโอ สอบถามแล้วว่ายังใช้ได้ กรอไปหน้า-ถอยหลังได้ ก็เลยซื้อมาใช้เป็นเครื่องกรอเทปครับ ตอนผมรู้จักเครื่องเล่นวีดีโอครั้งแรกนั้นก็ตกประมาณเครื่องละ 5 หมื่นกว่าบาท พอมาอยู่กรุงเทพฯก็เห็นพี่เขยซื้อมาเครื่องหนึ่งเป็นเครื่องหนีภาษีก็ยังตกประมาณ 3 หมื่นกว่าบาทครับ สมัยนั้นแพงมากๆ ครับ ว่างๆ ก็ค่อยๆ ทำไปทีละม้วนครับ.. กองนี้ทำเสร็จหมดแล้วครับ
เมื่อคืน ก่อนนอนก็ใส่ม้วนแปลงสัญญาณไว้หนึ่งเรื่อง พอเช้ามาก็นั่งแปลงสัญญาณต่ออีก.. ตอนนี้ กองนี้ทำเสร็จแล้ว 5 เรื่องครับ.. ลองเดาๆ ดูซิครับว่า 5 เรื่องที่ผมทำเสร็จแล้วจะมีเรื่องอะไรบ้าง.. ทำไว้เป็นข้อมูลประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ไทยครับ.. บางเรื่องหาฟิล์มมาทำไม่ได้ ก็ต้องพึ่งม้วนวีดีโอนี่แหละครับ