สมัยก่อน โรงหนังแค่นี้ ก็มีความสุขได้..

[มนัส กิ่งจันทร์]

        สมัยก่อน โรงหนังแค่นี้ ก็มีความสุขได้..ไม่มีแอร์ มีแต่พัดลมยักษ์ติดไว้ข้างผนัง เสียงพัดลมดังผสมกับเสียงหนังบนจอ เก้าอี้นั่งเป็นไม้ เป็นม้ายาว ถ้าจ่ายแพงขึ้นมาหน่อย ก็ได้เก้าอี้เบาะนุ่มๆ อีกนิด..ภาพแบบนี้มักจะเป็นโรงหนังเล็กๆ ในต่างอำเภอ ถ้าเป็นโรงหนังในตัวเมืองใหญ่ๆ ก็จะดูดีขึ้นมาอีก..

        สมัยนั้น ตัวโรงหนังไม่ใคร่จะสำคัญ แต่สิ่งที่จะดึงดูดให้ผู้คนมาดูหนังกันเต็มๆ โรงแบบนี้ ก็คือ ตัวหนังเรื่องที่จะฉาย ถ้าเป็นหนังดี หนังเด่น หนังดัง ก็มีหวังได้สตางค์กลับไปเยอะ บางท้องที่ก็ฉายรอบกลางวันได้ แต่บางท้องที่ก็ฉายได้แต่รอบกลางคืนและส่วนใหญ่ก็ฉายแค่วันเดียว..แล้วหนังเรื่องนั้นก็จะจากไปฉายที่อื่นๆ ต่อ ฉะนั้น ถ้าใครพลาดรอบฉาย ก็ต้องเรียกว่า พลาดตลอดไปเพราะหนังจะไม่วนกลับมาฉายอีก จะมีหนังเรื่องใหม่ๆ มาฉายแทนตลอด ผู้คนที่รู้โปรแกรมหนังล่วงหน้าจึงเฝ้ารอให้ถึงวันที่หนังเรื่องที่ตนอยากจะดูมาฉาย..เรียกว่า เตรียมตัวทิ้งภารกิจต่างๆ เพื่อมาดูหนังกัน สมัยก่อนเขาไม่สามารถจะดูหนังใหม่ๆ ผ่านสื่ออื่นๆ ได้เลยนอกจากจะดูในโรงหนังเท่านั้น โรงหนังของคนต่างจังหวัด ต่างอำเภอแม้จะเล็กๆ จึงเป็นสถานที่ที่ให้ความสุขกับพวกเขาเหล่านั้น