• ชื่อไทย : เวลานั้นฉันและเธอ
• ปีที่เปิดตัว : 2567
• เข้าฉายในไทย : 31 ตุลาคม 2567
• นำแสดง : Andrew Garfield, Florence Pugh, Grace Delaney
• กำกับโดย : John Crowley
• เขียนโดย : Nick Payne
• ประเภท : Drama / Romance
• ความยาว : 108 นาที
• เรต : R
• สร้างโดย : France / UK
• จำหน่ายโดย : เอ็ม พิคเจอร์ส M Studio
เรื่องย่อ We Live in Time เวลานั้นฉันและเธอ กำทิชชูในมือของคุณไว้ให้มั่น We live in time เวลานั้นฉันและเธอ หนังรักโรแมนติก-ดราม่า เรื่องใหม่จาก A24 จะทำให้คุณต้องเสียน้ำตา เตรียมพบกับห้วงเวลาแห่งความรักที่สวยงามและแสนเศร้าของ "เธอ" และ "เขา" ตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนไปถึงจุดสิ้นสุด กับ 2 นักแสดงนำ แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ (Andrew Garfield) และ ฟลอเรนซ์ พิวจ์ (Florence Pugh) ที่เคมีลงตัวเสียจนทิชชูในมือสั่น ! หนังว่าด้วยเรื่องราวความรักของหนุ่มสาวที่ได้มาพบกัน แล้วชีวิตของทั้งคู่ก็เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล โดยพวกเขาต้องยอมรับความจริงที่ยากจะถูกเปิดเผย .. เรื่องราวทั้งหมดจะลงเอยอย่างไร ไปติดตามดูหนังพร้อมกันเลย
เรื่องราวของ โทบิอัส (แอนดรูว์ การ์ฟิลด์) ชายหนุ่มคนหนึ่งเพิ่งผ่านการหย่าร้างมาหมาดๆ กับ อัลมุต (ฟลอเรนซ์ พิวจ์) เชฟสาวดาวรุ่ง ที่บังเอิญได้พบเจอกัน และทำให้ชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล จากภาพชีวิตที่มีร่วมกัน ตกหลุมรักกัน สร้างบ้านสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ความจริงที่ยากจะยอมรับได้คืบคลานเข้ามาสั่นคลอนรากฐานชีวิตของพวกเขาในเวลาต่อมา เมื่อย่างก้าวที่ท้าทายด้วยขีดจำกัดแห่งเวลา ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ถึงความดีงามแห่งช่วงเวลา บนเส้นทางที่ไม่ธรรมดา ผ่านห้วงอารมณ์แห่งรักที่เกินจะบรรยายของกันและกัน
ละครโรแมนติกสุดเศร้าเรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างมากหลังจาก The Notebook แต่กลับต้องจบลงเมื่อมีการดัดแปลงหนังสืออีกหลายเล่มโดย Nicholas Sparks และผู้เลียนแบบ เมื่อได้ชม We Live in Time ของ John Crowley ซึ่งฉายรอบปฐมทัศน์ในคืนนี้ที่เทศกาลภาพยนตร์นานาชาติโตรอนโต ฉันรู้สึกทึ่งที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับความชื่นชมจากภาพยนตร์เกี่ยวกับความรักที่จบสิ้นมาหลายชั่วอายุคน แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในยุคหลังโควิด อย่างน้อยก็กับนักแสดงที่มีความสามารถเช่นนี้ ในยุคที่ภาพยนตร์เป็นที่จับตามองอย่างมาก ภาพยนตร์สองเรื่องที่ฉายรอบปฐมทัศน์ในคืนนี้ที่สถานที่จัดงานใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโตรอนโตล้วนเป็นภาพยนตร์ที่จริงจังและซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง เป็นภาพยนตร์ที่เรารู้ว่าถูกหลอกใช้แต่ก็ปล่อยให้เป็นไปตามนั้น (ภาพยนตร์เรื่อง The Life of Chuck ของ Mike Flanagan เป็นอีกเรื่องหนึ่ง และจะกล่าวถึงเรื่องนี้ในบทความแยกต่างหาก สปอยล์: เรื่องนี้ยอดเยี่ยมมาก) "We Live in Time" เป็นภาพยนตร์ที่ดึงดูดใจผู้ชมอย่างเต็มเปี่ยม ภาพยนตร์เรื่องนี้แทบจะพังทลายลงอย่างแน่นอนหากมีนักแสดงที่ด้อยกว่าเพื่อให้บทภาพยนตร์ที่ตื้นเขินนี้ดูเป็นธรรมชาติ โชคดีที่ภาพยนตร์เรื่องนี้มี Florence Pugh และ Andrew Garfield ร่วมแสดง
นอกจากนี้ยังมีบทที่สลับไปมาอย่างตั้งใจ ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยการวินิจฉัยมะเร็งร้ายแรงของอัลมุตของพูห์ ซึ่งพูดคุยกับโทเบียส (การ์ฟิลด์) คู่หูของเธอเกี่ยวกับการตัดสินใจที่เป็นไปไม่ได้: ชีวิตที่ยอดเยี่ยมเป็นเวลาหกเดือนเทียบกับเคมีบำบัดที่น่าสังเวชเป็นเวลาหนึ่งปีที่อาจไม่ได้ผลอยู่แล้ว จากตรงนี้ บทภาพยนตร์ของนิค เพย์นจะสลับไปมาระหว่างคู่หูของโทเบียสและอัลมุต โดยดำเนินเรื่องในสี่ไทม์ไลน์ เราข้ามไปที่วันและเดือนหลังจากที่มะเร็งของอัลมุตกลับมาอีกครั้ง ซึ่งเชฟมืออาชีพตัดสินใจเข้าร่วมการแข่งขันทำอาหารเพื่อความสำเร็จครั้งสุดท้ายในชีวิตของเธอ ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่เธอซ่อนไว้จากโทเบียส เพราะรู้ว่าเขาไม่อยากให้เธอต้องเครียดกับสภาพจิตใจหรือร่างกายอีกต่อไป
“We Live in Time” ย้อนกลับไปในยุคเริ่มต้นของการเกี้ยวพาราสีระหว่างโทเบียสและอัลมุต ซึ่งเราพบว่าพวกเขาพบกันเมื่อเธอขับรถชนเขา เหตุการณ์นี้ค่อนข้างคลุมเครือด้วยฉากบางฉากที่เราทราบว่าอัลมุตเคยเป็นมะเร็งมาก่อน ซึ่งทำให้คู่รักที่ค่อนข้างอายุน้อยคู่นี้ต้องยอมรับความจริงว่าพวกเขาอาจไม่มีลูกเลย เราทราบว่าพวกเขาทำได้เพราะเราได้เห็นฉากต่างๆ มากมายของอัลมุตที่กำลังตั้งครรภ์ ซึ่งนำไปสู่ฉากการคลอดบุตรที่น่าจดจำที่สุดฉากหนึ่งในภาพยนตร์เรื่องใหญ่ในรอบหลายปี
ความสับสนในลำดับเหตุการณ์อาจสร้างปัญหาให้กับบางคนที่ชอบเรื่องราวที่เล่าอย่างตรงไปตรงมา Crowley และ Justine Wright บรรณาธิการของเขาไม่ได้ใช้ชื่อเรื่องหรือเครื่องหมายอื่นใดนอกเหนือไปจากสภาพร่างกายของ Almut รวมถึงท้องที่ตั้งครรภ์และหัวโล้นจากการรักษามะเร็ง การข้ามฉากดูสุ่มในบางครั้ง แต่เมื่อเจาะลึกลงไปก็จะเผยให้เห็นตรรกะทางอารมณ์ในตัวมันเอง วิธีที่คนเราจะจำช่วงเวลาสำคัญในชีวิตของตนเองแบบไม่เรียงลำดับเมื่อใกล้จะจบลง ฉันไม่แน่ใจว่าบทภาพยนตร์ไม่มีการข้ามฉากมากเกินไปหรือบางครั้งก็อยากใช้เวลาในบทหนึ่งของคู่รักคู่นี้นานกว่าที่ภาพยนตร์จะอนุญาตหรือไม่ แต่การเล่าเรื่องที่เล่นเป็นเกมได้ท้าทายผู้เข้าชิงรางวัลออสการ์ ซึ่งน่าจะดึงดูดพวกเขาให้เข้าร่วมโปรเจ็กต์นี้ตั้งแต่แรก คุณจะสร้างความสัมพันธ์ในวันที่ 10 ให้แตกต่างจากวันที่ 100 หรือวันที่ 1,000 ได้อย่างไร
นับเป็นการแสดงที่คุ้มค่าสำหรับแฟนๆ ของการ์ฟิลด์และพูห์ ดาราจากเรื่อง "Little Women" ต้องทำงานหนักขึ้นในแง่ของการเล่าเรื่อง แต่การ์ฟิลด์คือคนที่เปล่งประกายในสายตาของฉันจริงๆ ถ่ายทอดความกังวล ความโกรธ และความเศร้าโศกอย่างลึกซึ้งผ่านใบหน้าที่แสดงออกได้อย่างน่าทึ่งของเขา ทั้งคู่ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ใช่แค่ความสามารถในการเอาชนะบทที่บางครั้งดูเหมือนว่ากำลังต่อสู้กับการพัฒนาตัวละครของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการที่พวกเขาทำอะไรได้มากมายด้วยการเลือกแสดงเล็กๆ น้อยๆ ที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ การที่พวกเขามีความเข้ากันได้ดีด้วย และคราวลีย์ก็ปฏิบัติต่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนกับว่าเป็นผู้ใหญ่จริงๆ สองคน กระแส "No Sex in Movies" ที่แปลกประหลาดบนโซเชียลมีเดียจะมีเป้าหมายใหม่
มีบางครั้งที่เราสามารถมองเห็นปุ่มต่างๆ ที่ถูกกดใน "We Live in Time" ได้อย่างชัดเจน มีภาพยนตร์ไม่กี่เรื่องเท่านั้นที่จะสามารถผูกเรื่องการวินิจฉัยมะเร็ง 2 เรื่อง การเกิด ความรักที่กำลังเบ่งบาน และความตายเข้าไว้ในภาพยนตร์เรื่องเดียวกันได้สำเร็จ และไม่รู้สึกเหมือนกำลังเล่นกับอารมณ์ของผู้ชม แต่ฉันสงสัยว่าคนที่สร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อเขาคงไม่สนใจ มีเหตุผลบางอย่างที่เรากลับมาดูภาพยนตร์ประเภทดราม่าย่อยนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเป็นโชคดีที่เราได้พบรักแท้ หรือหวังว่าจะได้พบกันแบบน่ารักๆ เหมือนอย่างอัลมุตและโทเบียส บางทีอาจจะไม่มีอุบัติเหตุทางรถยนต์เกิดขึ้นก็ได้
บทวิจารณ์นี้เขียนขึ้นจากเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติโตรอนโต โดยจะเริ่มฉายในวันที่11ตุลาคม
