สมัยก่อน หนังกลางแปลง จะฉายหนังกันด้วยฟิล์ม แล้วก็จะฉายกันจนฟิล์มเป็นเส้นฝนแบบนี้.. เรียกว่า ฉายจนกว่าจะไม่มีพื้นที่ที่จะให้ฉายหนังเรื่องเดิมๆ ได้อีก จึงจะหยุดฉายหนังเรื่องนั้นๆ หนังมีเส้นฝนแบบนี้ บางครั้งเขาก็จะเก็บไว้ฉายเป็นหนังแถมให้เจ้าภาพที่สู้ราคาจ้างหนังได้แค่ 3 เรื่องในราคาที่เถ้าแก่ต้องการแล้ว เถ้าแก่ก็จะบอกว่า จะแถมหนังให้ถึงเช้าๆ ก็จะเอาหนังสภาพแบบนี้แหละ ฉายให้ถึงเช้าๆ
สมัยนั้น ผมดูหนังกลางแปลง ก็เห็นหนังเส้นฝนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จนคิดว่า มันเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งมาเห็นหนังขายยาที่มาจากกรุงเทพฯ เขาเอาหนังใหม่ๆ สีสวยๆ ไม่มีเส้นฝน มาฉาย จึงเข้าใจ.. ต่อมาหนังกลางแปลงในจังหวัด ก็เริ่มแข่งขันกันสูงขึ้นเรื่อยๆ จากแค่ตั้งจอหนังด้วยเหล็กแป๊บ 3 เสา ตู้ลำโพง ข้างละตัว ลำโพงฮอน 2 ตัว เครื่องขยายเสียง 250 วัตต์ ก็เริ่มทำจอหนังให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ขนตู้ลำโพงมาตั้งกันมากขึ้น เครื่องขยายเสียงก็กำลังขับสู้ขึ้น ยี่ห้อก็ดังๆ แล้วก็ฉายกันแต่หนังใหม่ๆ ที่ไม่ค่อยมีเส้นฝน บางเจ้าถึงกับบอกว่า จะฉายแต่หนังที่ไม่มีเส้นฝน คนดูก็ชอบ เจ้าภาพก็จ่ายแพงมากขึ้น
บริการหนังบางเจ้า ไม่มีสตางค์จะสู้เจ้าใหญ่ๆ ก็อาศัยฉายตามงานไกลๆ ที่เจ้าภาพไม่ค่อยเลือกหนัง ขอให้ฉายโต้รุ่งก็พอ.. แต่วัฒนธรรมการดูหนังกลางแปลงก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป จนไม่มีใครกล้าจะฉายหนังที่มีเส้นฝนเยอะๆ แบบนี้อีก คราวนี้แหละ ก็ถึงฤดูกาลแห่งการทิ้งฟิล์มหนังที่มีเส้นฝน หนังไทยหลายๆ เรื่อง ก็ถูกทิ้งไปตามกาลเวลาเพราะเก็บไว้ก็ไม่ได้ฉาย.. เก็บไว้ก็รกบ้าน.. จำเป็นจะต้องใช้พื้นที่.. ฟิล์มเริ่มมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว.. ปิดสำนักงาน ไม่อยากจะขนฟิล์มกลับบ้าน.. ฯลฯ
