ไม้เมืองเดิม
แหล้งข้อมูล :
http://pakxe.com/jl_pakse/index.php?option=com_content&view=article&id=1898&catid=524:2010-07-31-05-37-19&Itemid=63ไม้เมืองเดิม หรือ ก้าน พึ่งบุญ ณ อยุธยา นักเขียนเจ้าของผลงาน "แผลเก่า" , “บางระจัน" , “แสนแสบ" “ขุนศึก" ฯลฯ เสียชีวิตด้วยโรคพิษสุราเรื้อรัง เมื่อวันที่ 4 มีนาคม พ.ศ.2485 ขณะที่อายุ 37 ปี
--------------------------------------------------------------------------------
ก้าน พึ่งบุญ ณ อยุธยา เจ้าของนามปากกา "กฤษณะ พึ่งบุญ" และ "ไม้ เมืองเดิม" เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด บุตรของ ม.ล.ปลี และ ม.ล.หญิงแสง พึ่งบุญ เมื่อจบการศึกษา จากโรงเรียนมัธยมวัดบวรนิเวศ จึงเข้ารับราชการ สังกัดกรมบัญชาการมหาดเล็ก ในปี พ.ศ.2465 แต่ปีต่อมา ก็ต้องลาออกมาประกอบอาชีพส่วนตัว และเริ่มดื่มสุรา
แม้ว่าจะมาจากตระกูลราชนิกุล แต่ครอบครัวกลับยากจน เนื่องจากเป็นนักอ่านและนักศึกษา จึงเริ่มเขียนหนังสือขึ้น ในปี พ.ศ.2478 โดยนำประสบการณ์ส่วนตัว มาเขียนเป็นเรื่อง "เรือโยงเหนือ" แต่ไม่มีสำนักพิมพ์ใด ยอมพิมพ์ให้ จนกระทั่งเขียนเรื่อง "ห้องเช่าเบอร์ 13” จึงได้ตีพิมพ์ในหนังสือคณะเหม ด้วยความช่วยเหลือของเหม เวชกร ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกัน และยังได้เขียนเรื่อง "ชาววัง" ภายใต้นามปากกา "กฤษณะ พึ่งบุญ" ลงในหนังสือของคณะเหมด้วย แต่ปรากฏว่า เกิดปฏิกิริยาต่อต้านจากผู้อ่าน จนแทบหมดกำลังใจ แต่เหมก็ปลอบโยนให้เขียนต่อไป โดยอาศัยเค้าโครงเรื่องของผู้อื่น แล้วใช้นามปากกา ฮ.ไพรวัลย์ ของเจ้าของเรื่องเดิม
ต่อมาเหมแนะนำ ให้เขาเขียนเรื่องราว แนวพื้นบ้าน ทำนองขุนช้างขุนแผน ซึ่งเป็นที่มาของเรื่อง "แผลเก่า" ภายใต้ นามปากกา "ไม้ เมืองเดิม" มาจากชื่อจริง คือ ก้าน (กิ่งไม้) และนามสกุล ณ อยุธยา (เมืองเก่าหรือเมืองเดิม) และพิมพ์ออกจำหน่ายครั้งแรก ใน พ.ศ. 2479 ซึ่งได้รับการต้อนรับอย่างดี ทำให้มีเรื่องสั้น และนิยายแนวลูกทุ่ง ในชีวิตชนบทเข้มข้น ทยอยสู่สายตานักอ่าน ไม่ขาดสายตลอดระยะเวลา 6-7 ปี ที่อยู่ในวงการประพันธ์ ก่อนที่จะเสียชีวิต ในขณะที่อายุ 37 ปี เมื่อวันที่ 4 มีนาคม พ.ศ.2485 จากการดื่มสุราอย่างหนัก จนป่วยเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง โดยมีผลงาน ที่ยังเขียนค้างเอาไว้เรื่อง "ขุนศึก" ซึ่งเป็นงานประพันธ์ชิ้นสุดท้าย ที่ยาวที่สุด และได้ "กิ่ง พึ่งบุญ ณ อยุธยา" หรือนามปากกา "สุมทุม บุญเกื้อ” ผู้เป็นน้องชาย มาประพันธ์ต่อตามเนื้อเรื่องเดิมจนจบ
โดยโครงเรื่องและเนื้อเรื่อง ของไม้ เมืองเดิม มักจะเป็นแนวชิงรักหักสวาท ของชายหนุ่มเลือดนักสู้ ที่ถูกผู้มีอำนาจหรือทรัพย์สิน มาแย่งหญิงคนรัก ที่เป็นสาวสวยไป ซึ่งเป็นสไตล์การเขียน ที่แตกต่างจากนักเขียน ที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้นอย่าง ศรีบูรพา , ดอกไม้สด , ม.จ.อากาศดำเกิง , ยาขอบ อย่างไรก็ตามนักอ่านชาวไทย ได้เห็นความสำคัญ และยอมรับในผลงานของไม้ เมืองเดิม ในฐานะนักประพันธ์เอกผู้มีสำนวนลูกทุ่ง งานประพันธ์ของไม้ เมืองเดิม
มีทั้งนวนิยายและเรื่องสั้น เช่น “ชายสามโบสถ์" , “หนามยอกหนามบ่ง" , “ค่าน้ำนม" , “เรืองเพลง-เรือเร่" , "โป๊ะล่ม" , “ลมตะเภา" , “สินในน้ำ" , "ข้าหลวงเดิม" , “ทหารเอกพระบัณฑูร" ,”บางระจัน" , "หมื่นซ่อง" , “บ้านนอกเข้ากรุง" , “ข้าเก่า" , “แสนแสบ" , “ล้างบาง" , “หงสาพ่าย" , “เกวียนหัก" , “สำเภาล่ม" , “เสือบาง" , “สาวชะโงก" , “บึงขุนสร้าง" , “คุ้งเผาถ่าน" , “แม่หม้าย" , “สองศึก" , “เสือทุ่ง" , “นางถ้ำ" , “รอยไพร" , “นางห้าม" , “อ้ายขุนทอง" , “ศึกกระทุ่มลาย" , “กระท่อมปลายนา" , “คนละถิ่น ไปบางกอก” , “กลางเพลิง" , "ศาลเพียงตา”
--------------------------------------------------------------------------------
แหล่งข้อมูลhttp://th.wikipedia.org
www.bloxster.netwww.matichon.co.th http://faylicity.com/book 
