“โป๊ยเซียน” (八仙) ตำนานแปดเซียน

[นายเค]

ตำนานโป๊ยเซียน-ผู้วิเศษของจีน

          ปัจจุบันประชาชนจำนวนมากหันมาสนใจปลูกเลี้ยงโป๊ยเซียนกันมากขึ้น สาเหตุสำคัญอย่างหนึ่งก็คือความเชื่อที่ว่า โป๊ยเซียน เป็นไม้มงคล เป็นไม้เสี่ยงทาย และเป็นไม้แห่งโชคลาภ เนื่องจากชื่อ โป๊ยเซียน นั้นหมายถึง เทพยดาแปดองค์ที่คอยอวยชัยอวยพรให้กับมวลมนุษย์ ผู้ปลูกเลี้ยงโป๊ยเซียนเป็นจำนวนมากจึงนิยมปลูกเลี้ยงโป๊ยเซียนเพื่อ เป็นสิริมงคล เป็นไม้เสี่ยงทาย และอธิษฐานขอพรต่างๆ ดังนั้นผู้ที่เริ่มปลูกเลี้ยงโป๊ยเซียนควรรู้ถึง ตำนานความเป็นมาของเซียนแต่ละองค์ ดังนี้

          “โป๊ยเซียน” (八仙) เป็นการออกเสียงในสำเนียงแต้จิ๋วที่คนไทยคุ้นเคยกัน แต่ถ้าเป็นสำเนียงจีนกลางจะออกเสียงว่า “ปาเซียน” คำว่า “ปา”(โป๊ย) หมายถึงเลข 8 ส่วน คำว่า “เซียน” ก็คือผู้วิเศษตามความเชื่อของจีน

          คติความเชื่อเรื่องโป๊ยเซียนเป็นความเชื่อของลัทธิเต๋า ซึ่งเป็นกลุ่มเทพเจ้าที่นิยมนับรวมกันทั้ง 8 องค์ ดูจะเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในปัจจุบัน สัญลักษณ์ของโป๊ยเซียนจะมีความหมายถึง “ความสุข ความโชคดี และขออำนวยพรให้มีอายุยืนยาว”

          สำหรับในวัฒนธรรมจีนแล้ว ภาพวาดและงานศิลปหัตถกรรมต่าง ๆ เกี่ยวกับ “โป๊ยเซียน” (八仙图) และ “โป๊ยเซียนข้ามทะเล” (八仙过海) ดังนั้น เมื่อเห็นภาพโป๊ยเซียน ณ  ที่ใด นั้นก็คือสัญลักษณ์แทนความหมายถึงการอวยพรให้ท่านสุขสมหวังในชีวิต และมีอายุมั่นขวัญยืนนั้นเอง

          ตำนานเกี่ยวกับโป๊ยเซียนนั้นมีอยู่หลายตำนาน แต่ละยุคแต่ละสมัยก็แตกต่างกันออกไป มากบ้างน้อยบ้าง บันทึกเก่าแก่เกี่ยวกับโป๊ยเซียนว่ากันว่า มีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตก หรือ ซีฮั่น มีปรากฏอยู่ในบทบันทึก “หวายหนานจื่อ” (潍南子) ของหลิวอัน (刘安) และเรียกเซียนทั้งแปดว่า “ปากง”(八公) ซึ่งเป็นเทพเซียนที่มุ่งแสวงหายาอายุวัฒนะ และได้บำเพ็ญเพียรจนกระทั้งสำเร็จกลายเป็นเซียน

         บันทึก “ซวี่เซียนจ้วน” (续仙传) ของเสิ่นเฟิ่น (沈汾) สมัยหนานถัง รวมทั้งบทบันทึก “หนานถังซู” (南唐书)ของลู่อิ๋ว (陆游) ต่างก็มีข้อความเล่าเรื่องโป๊ยเซียน ในสมัย 5 ราชวงศ์ หรือ อู่ไต้ มีปรากฏภาพวาดของนักพรตจิตรกรผู้เขียนภาพชื่อ “แปดเซียนแห่งภูเขาลู่ซาน” (蜀中八仙) ซึ่งบุคคลในภาพแม้เรียกว่าแปดเซียน (โป๊ยเซียน) แต่ทว่า กลับมีชื่อเสียงเรียงนามไม่เหมือนกับโป๊ยเซียนในปัจจุบันที่คนส่วนใหญ่รู้จักกันดี ชื่อของโป๊ยเซียนในสมัยห้าราชวงศ์นั้นได้แก่ หยงเฉิงกง (容成公) , หลีเอ่อ (李耳), ต่งจ้งซู (董仲舒) , จางเต้าหลิง (张道陵) , เอี๋ยนจวินผิง (严君平), หลี่ปาไป่ (李八百) , ฟั่นฉางเซิง (范长生) และ จูเซียนเซิง (朱先生)

          จวบจนกระทั้งถึงสมัยราชวงศ์หมิง อู๋หยวนไท้ (吴元泰) ได้ประพันธ์บันทึกตำนานเรียกว่า “แปดเซียนออกท่องทะเลตะวันออก” (八仙出处东游记) เรียกกันย่อ ๆ ว่า “ท่องตะวันออก” (东游记) ทำให้นับตั้งแต่นั้นมา ชื่อของเซียนทั้งแปด (โป๊ยเซียน) ถึงได้บทสรุปที่ตรงกันกับคำเรียกในทุกวันนี้และยังได้สืบทอดต่อ ๆ กันมากว่า 500 ปี โดยได้ยึดเอาแบบฉบับชื่อเรียกของโป๊ยเซียนตามแบบของอู๋หยวนไท้เป็นบรรทัดฐานสืบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน

醉八仙

          โป๊ยเซียน (จีน: 八仙 พินอิน: bā xiān ออกเสียงว่า "ปาเซียน") คือเซียนแปดองค์ ตามความเชื่อในลัทธิเต๋าของจีน เป็นเทพเจ้าที่ชาวจีนนับถือมาช้านาน นับเป็นหนึ่งในบรรดาเซียนนับร้อย ๆ องค์ของจีน แต่เซียนทั้งแปดนี้ นับว่าเป็นที่รู้จักดีและได้นับการนับถืออย่างกว้างขวางมาก ในศาลเจ้าตามของหมู่บ้านชาวจีน มักจะมีแท่นบูชาที่ปูด้วยผ้า มีภาพวาดเซียนทั้งแปดรวมเป็นกลุ่ม บ้างก็เป็นภาพเซียนนั่งเรือกลับจากการไปงานเลี้ยงของพระนางไซอ๋องโบ้ (งานเลี้ยงของทวยเทพและเซียนต่าง ๆ) สมาชิกทั้ง ๘ ในกลุ่มของโป๊ยเซียนนั้นแตกต่างกันไปตามยุคสมัย

โป๊ยเซียนฮ่อซิ่ว


ภาพยนต์งิ้วมงคล

ภาพยนต์งิ้วเรื่องนี้ น่าจะมีอายุมากกว่า 25 ปี เป็นภาพยนต์ที่ฉายบนจอหนังกลางแปลง เพื่อถวายกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และ เป็นสิริมงคลกับเจ้าภาพ ก่อน และ หลังฉายภาพยนต์เรื่องยาว

[นายเค]

ตำนานแปดเซียน

             เซียนแต่ละองค์ในบรรดา ๘ องค์นี้ มีประวัติที่มา และอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แตกต่างกันไป ในปัจจุบันทั้งชาวจีนและชาวไทยเชื้อสายจีน ยังนิยมนับถือบูชาโป๊ยเซียนอย่างสม่ำเสมอ นอกเหนือจากเทพเจ้าทั้งสามในกลุ่มฮก ลก ซิ่วแล้ว รายชื่อของเทพทั้งแปดมีดังนี้

๑. ทิก๋วยลี้ (李鐵拐) เซียนรูปร่างเป็นชายหัวล้านขาเป๋ถือไม้เท้าแขวนน้ำเต้า
๒. ฮั่นจงหลี (鐘离權) เซียนรูปร่างเป็นชายตัวอ้วน ดูใจดียิ้มแย้ม อารมณ์ดี ถือพัด
๓. ลิต้งปิน (呂洞賓) เซียนเป็นชายหนุ่มเป็นจอมยุทธ์ มีกระบี่เป็นอาวุธประจำกาย
๔. เหอเซียนกู (何仙姑) เซียนเป็นหญิงงาม ถือดอกบัว
๕. จางกั๋วเหล่า (張果老) เซียนเป็นคนชราขี่ลาเป็นพาหนะ
๖. เฉากั๋วจิ้ว (曹國舅) เซียนแต่งกายในชุดขุนนาง
๗. หลันไฉเหอ (藍采和) เซียนเป็นชายหนุ่มอารมณ์ดี ถือตระกร้าดอกไม้
๘. หันเซียงจื่อ (韓湘子) เซียนเป็นชายหนุ่มเป่าขลุ่ย

เทพเจ้าฮก ลก ซิ่ว

             เซียนทั้ง8ก็รวมตัวกันเป็นคณะโป๊ยเซียนช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์รวมไปถึงการขจัดปีศาจที่ก่อความวุ่นวาย และได้ข้ามทะเลตงไห่ซึ่งเป็นการพิสูจน์ว่าได้กลายเป็นเซียนอย่างเต็มตัวทุกๆองค์

[นายเค]

ทิก๋วยลี้ (李鐵拐)
เทพเจ้าแห่งยา และการรักษาโรคภัย

            ลื่อต้งปิง หรือ ลื่อโจ้ว เกิดวันที่ 14 เดือนสี่ สมัยราชวงศ์ถัง เป็นคนเฉลียวฉลาดแต่เด็ก เคยไปสอบจิ้นซื่อสองครั้งแต่ก็สอบตก เมื่อ ทิก๋วยลี้

             "หลีทิก๊วย" เกิดเมื่อประมาณ พ.ศ.200 เดิมชื่อ "หลีเหียน" เมื่อเป็นหนุ่มเป็นชายรูปงาม กำพร้าบิดามารดา มีความสนใจในการท่องบทคัมภีร์และมีใจฝักใฝ่ในธรรมะ ไม่เสพเนื้อสัตว์ เป็นคนรักสันโดษ ต่อมาได้ละเคหสถานพำนักรักษาศีลตามโรงเจ เมื่อมีผู้มาขอทรัพย์สินและบ้านที่เคยอยู่อาศัยก็สละให้หมด และออกบำเพ็ญตบะตามถ้ำ ต่อมาได้เดินทางไปยังเขาฮั่วซัวฝากตัวเป็นศิษย์ของ หลีเล่ากุล อาจารย์ใหญ่ พร้อมกับศึกษาธรรมบำเพ็ญภาวนาจนสำเร็จ มีผู้นับถือและสมัครเป็นศิษย์มากมาย มีศิษย์ก้นกุฏิคนหนึ่งชื่อ เอี้ยวจื้อ

             อยู่มาวันหนึ่งหลีเหียนได้ถอดวิญญาณออกจากร่างไปหาอาจารย์ โดยบอกให้เอี้ยวจื้อดูแลร่างไว้ให้ดีครบ 7 วัน จะกลับมา พอวันที่ 6 มารดาของเอี้ยวจื้อเจ็บหนัก และเอี้ยวจื้อคิดว่าอาจารย์ได้ตายแล้ว จึงเผาร่างอาจารย์และรีบเดินทางไปหามารดา แต่มารดาได้ตายเสียก่อน ส่วนหลีเหียนหลังจากถอดวิญญาณไปแล้วอาจารย์หลีเล่ากุลได้พาไปศึกษาวิชาเซียน 36 สำนัก

             เมื่อกลับมาไม่พบร่างของตน พบแต่กองขี้เถ้า วิญญาณหลีเหียนจึงเที่ยวล่องลอยหาร่างใหม่อาศัย เมื่อไปพบศพขอทานขาพิการสกปรกมีไม้เท้าและถุงข้าวสารอยู่ข้างๆ จึงเข้าไปอาศัยร่างและได้เสกไม้เท้าเป็นไม้เท้าเหล็ก เสกถุงข้าวสารเป็นน้ำเต้า ส่วนข้าวสารก็เสกเป็นยารักษาโรค และได้เรียกตนเองว่า หลีทิก๊วย จากนั้นก็รีบไปชุบชีวิตมารดาของเอี้ยวจื้อให้ฟื้นขึ้น แล้วหลีทิก๊วยก็กลับไปอยู่สำนักหลีเล่ากุลเป็นเซียนองค์ที่หนึ่ง ผู้ใดปรารถนาจะให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บทั้งปวง ให้จุดธูปบูชาและอธิษฐานถึง "เซียนหลีทิก๊วย"

[นายเค]

ฮั่นจงหลี (鐘离權)
เทพเจ้าแห่งโชคลาภ

            ฮั่นเจ็งหลี เกิดเมื่อประมาณ พ.ศ.340 ในสมัยราชวงศ์ฮั่น เป็นบุตรของเจ้าเมืองหุนตัง เดิมมีชื่อว่า "เจ็งหลีกั๊ก" ต่อมาได้เป็นแม่ทัพของกษัตริย์ราชวงศ์ฮั่น ได้ยกทัพไปรบกับ "ปุดยู้" แม่ทัพโทวฮวน และได้ฆ่าฟันข้าศึกล้มตายเป็นจำนวนมาก หลีทิก๊วยเซียนองค์ที่หนึ่งเล็งด้วยญาณรู้ว่า เจ็งหลีกั๊กเดิมเป็นเซียนรักษาหอสมุดบนสวรรค์ แต่ได้ทำความผิดฐานทำหนังสือประวัติโหงวแป๊ะเซียน (เซียนห้าร้อยองค์) หาย จึงถูกลงโทษให้มาเกิดบนโลกมนุษย์

            หลีทิก๊วย จึงคิดช่วยเจ็งหลีกั๊กให้ได้กลับเป็นเซียน จึงแนะอุบายให้ปุดยู้ใช้ทหารหญิงปลอมตัวไปส่งเสบียงให้ทหารของเจ็งหลีกั๊ก ทหารหญิงพวกนี้ได้มอมสุราทหารเจ็งหลีกั๊กจนเมามาย แล้วยกทัพเข้าตีทัพเจ็งหลีกั๊กจนแตกทัพ แต่เจ็งหลีกั๊กหนีรอดไปได้ และได้พบกับอาจารย์ "ตังหัวจินหยิน" อาจารย์ตังหัวจินหยินได้สอนธรรมะรวมทั้งสอนวิธีใช้ไฟธาตุในร่างกายหลอมสิ่งของต่างๆ ให้กลายเป็นทองและให้กั้นหยั่นวิเศษแก่เจ็งหลีกั๊ก ต่อมาเจ็งหลีกั๊กได้ลาอาจารย์เดินทางกลับบ้าน อาจารย์ตังหัวจินหยินได้บอกกับเจ็งหลีกั๊กว่าวันหนึ่งจะกลับไปเป็นศิษย์

            เมื่อได้พบกับพี่ชายชื่อ "เจ็งหลีกั้ง" เจ็งหลีกั๊ก จึงชวนพี่ชายออกบำเพ็ญตบะ ได้ช่วยชาวบ้านฆ่าเสือและหลอมก้อนกรวดให้เป็นทองเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจน ต่อมาวันหนึ่งหลีทิก๊วยได้มารับเจ็งหลีกั๊กไปเป็นเซียนองค์ที่สองของสำนักหลีเล่ากุน และให้ชื่อว่า "ฮั่นเจ็งหลี" เซียนฮั่นเจ็งหลีได้นำมนต์ใช้ไฟธาตุในตัวและกั้นหยั่นวิเศษมอบให้กับอาจารย์ "ฮวยเหล็งจินหยิน" เพื่อฝากคืนให้แก่อาจารย์ตังหัวจินหยิน ผู้ใดปรารถนาจะให้ตนมีความกล้าหาญ เข้มแข็ง เอาชนะศัตรูได้ พึงจุดธูปเทียนบูชาและอธิษฐานถึง "เซียนฮั่นเจ็งหลี"

[นายเค]

ลื่อต้งปิง (呂洞賓)
เทพเจ้าแห่งการรักษาโรคและการตัดผม

           "ลื่อทงปิน" เกิดเมื่อ พ.ศ.1341 ในราชวงศ์ถัง เป็นบุตรของเจ้าเมืองไฮจิ่ว ในอดีตชาติเป็นอาจารย์ "ตังหัวจินหยิน" ที่กลับชาติมาเกิด วันหนึ่งได้ออกเที่ยวป่าและได้พบกับอาจารย์ "ฮวยเหล็งจินหยิน" อาจารย์ฮวยเหล็งจินหยินทราบว่าลื่อทงปินคืออาจารย์ตังหัวจินหยินที่กลับชาติมาเกิด จึงได้สอนการบำเพ็ญธรรมและวิชาใช้ไฟธาตุหลอมสิ่งของต่างๆ ให้กลายเป็นทอง พร้อมทั้งได้มอบกั้นหยั่นวิเศษที่ "ฮั่นเจ็งหลี" ฝากไว้ให้

           ต่อมาลื่อทงปินได้ออกช่วยเหลือประชาชนฆ่ามังกรยักษ์ด้วยกั้นหยั่นวิเศษ และได้ปลอมตัวเป็นคนหาบน้ำมันขาย ผู้ใดที่ซื้อน้ำมันแล้วไม่ขอแถมก็จะอุปถัมภ์ ปรากฏว่ามีหญิงชรามาขอซื้อน้ำมันแล้วไม่ขอแถมอีกทั้งยังเอื้อเฟื้อให้อาหารแก่ลื่อทงปิน ลื่อทงปินจึงเอาข้าวสุกโปรยลงในบ่อน้ำและเสกให้เป็นสุราอย่างดีให้หญิงชราและลูกชายขายจนร่ำรวย วันหนึ่งลื่อทงปินไปกินอาหารร้านนางซินสี และไม่ได้จ่ายเงินอยู่ 4 วัน นางซินสีก็ไม่ทวงถาม ลื่อทงปินจึงเอาเปลือกส้มมาเสก เป็นนกกระเรียนติดไว้กับผนังร้าน เพื่อให้นางซินสีเรียกนกกระเรียนมาเต้นรำให้ผู้กินอาหารดู ทำให้มีผู้มากินอาหารมากมายจนนางซินสีร่ำรวย

           ต่อมาลื่อทงปินไปสอบเป็นขุนนางได้ชั้นจิ้นลือ อยู่มาวันหนึ่งได้พบกับฮั่นเจ็งหลีเซียนองค์ที่สอง ฮั่นเจ็งหลีจึงชวนไปบำเพ็ญตบะที่ภูเขาเฮาะฮง ลื่อทงปินรับคำแล้วลาออกจากขุนนาง แล้วเดินทางแวะไปหาหญิงชราและลูกชายที่เคยเสกน้ำในบ่อให้เป็นสุรา ลูกชายหญิงชราพูดจายโสไม่ให้ความเคารพ ลื่อทงปินจึงเรียกเอาเมล็ดข้าวขึ้นมา ทำให้สุราในบ่อกลายจึงเป็นน้ำตามเดิม

           จากนั้นได้แวะไปหานางซินสี นางซินสีได้ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ลื่อทงปินได้ขอนกกระเรียนจากผนังร้านคืนและบอกนางซินสีว่า ถ้าอยากร่ำรวยก็ให้จุดธูปบูชาถึงตน จากนั้นก็ขี่นกกระเรียนไปเป็นเซียนองค์ที่สาม ถ้าผู้ใดปรารถนาให้ค้าขายมีกำไรร่ำรวยเป็นเศรษฐี พึงจุดธูปและอธิษฐานถึง "เซียนลื่อทงปิน"

[นายเค]

เหอเซียนกู (何仙姑)
เทพเจ้าแห่งความดีงาม และความซื่อสัตย์

            เหอเซียนกู เดิมชื่อ "ฮ่อค้วง" เป็นนางฟ้าหนึ่งเดียวในคณะแปดเซียน เกิดในสมัยราชวงศ์ถัง เป็นชาวเมืองกวงโจว เป็นคนใจบุญและฉลาด วันหนึ่ง ได้พบกับเซียน ลื่อต้งปิง เซียนเห็นว่าหิวเลยส่งผลท้อให้ เมื่อกินผลท้อนั้นแล้วก็ไม่รู้สึกหิวอีก และยังสามารถทำนายทายทักโชคชะตาของคนอื่น คืนวันหนึ่ง เทพยดาได้มาเข้าฝัน บอกให้เธอกินแป้งฮุนบ้อ ทำให้ตัวเบาและไม่ตาย เมื่อเธอตื่นขึ้นแล้วลองทำตามในฝัน หลังจากกินแป้งฮุนบ้อแล้ว ปรากฏว่าตัวเบาเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วกว่าปกติ หลังจากนั้น มักขึ้นเขาลงเขาอยู่เสมอ ขากลับยังนำผลไม้ต่าง ๆ มาฝากมารดาเป็นประจำ

            ต่อมา ข่าวลอยไปถึงในวัง พระนางบูเช็กเทียน ได้ส่งคนไปเชิญมาเข้าเฝ้า ระหว่างทางปรากฏว่าหายตัวไป คณะเชิญค้นหาเท่าใดก็ไม่พบ ต่อมาภายหลังมีคนเห็นนางขี่เมฆลอยอยู่บนฟ้า จึงรู้ว่าได้สำเร็จเป็นเซียนไปแล้ว

[นายเค]

เตียกั๊วเล้า (張果老)
เทพเจ้าแห่งความมั่นคงอายุยืนสุขภาพดี

            เตียกั๊วเล้า เกิดเมื่อประมาณ พ.ศ.1170–1226 ในสมัยพระนางบูเช็กเทียน และพระเจ้าเม่งจงฮ่องเต้ กำเนิดเดิมเป็นค้างคาวเผือก ได้อาบแสงอาทิตย์ แสงจันทร์ และจำศีลภาวนาหลายพันปีจึงกลายเป็นมนุษย์ มีลาเผือกเป็นพาหนะ แต่จะขี่ลาหันหน้าไปข้างหลัง แม้เตียกั๊วเล้าจะมีอายุมากกว่าร้อยปีแล้วแต่ก็ยังดูหนุ่มแน่นเมื่อพระนางบูเช็กเทียนทรงทราบ จึงทรงให้นางข้าหลวงไปเชิญเตียกั๊วเล้าเข้าวัง แต่เตียกั๊วเล้าแกล้งทำเป็นลมชักสลบไป มีหนอนขึ้นตาม จมูก ปาก และหู ทำให้ทุกคนเชื่อว่าตายไปแล้วแต่ต่อมาศพก็ได้หายไป

            จนกระทั่งในสมัยของพระเจ้าเม่งจงฮ่องเต้ ได้ทรงให้ข้าหลวงไปเชิญเตียกั๊วเล้าเข้าเฝ้า เตียกั๊วเล้าก็แกล้งทำเป็นตายอีก พวกข้าหลวงได้พร่ำอ้อนวอนจนเตียกั๊วเล้าใจอ่อน จึงฟื้นขึ้นและยอมเข้าวัง พระเจ้าเม่งจงฮ่องเต้ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ต่อมาเตียกั๊วเล้าเบื่อหน่ายที่จะอยู่ในราชวัง จึงทูลพระเจ้าเม่งจงขอกลับไปอยู่ตามป่าเขา พระเจ้าเม่งจงฮ่องเต้ก็ทรงอนุญาตและทรงพระราชทานสิ่งของและจัดรถลากให้ โดยมีคนลากคนหนึ่งและคนเข็นหลังรถอีกคนหนึ่ง เมื่อเดินทางถึงเมืองเฮ่งจิว เตียกั๊วเล้าก็ให้คนทั้งสองกลับไปแต่ "หลีแซ" ไม่ยอมกลับ และมีความเลื่อมใสในตัวของเตียกั๊วเล้า จึงขอเป็นศิษย์ติดตามรับใช้ ถือศีลกินเจ เรียนมนต์คาถาและศึกษาธรรมจากเตียกั๊วเล้า

            วันหนึ่ง "หลีแซ" ได้มากราบทูลพระเจ้าเม่งจงว่าเตียกั๊วเล้าเป็นไข้ป่าตายเสียแล้ว จึงรับสั่งให้จัดโลงศพทองคำพร้อมกับทำฮวงซุ้ยบรรจุศพอย่างดี แต่พอเปิดโลงศพออกไม่พบศพ มีแต่กระดาษเขียนทูลลาว่าต้องไปเป็นเซียนองค์ที่สี่ ผู้ที่ปรารถนาให้ตนมีเสน่ห์และเป็นที่นิยมรักใคร่ของคนทั้งหลายให้จุดธูปบูชา และให้อธิษฐานถึง "เซียนเตียกั๊วเล้า"

[นายเค]

เชาก๊กกู๋ : เฉากั๋วจิ้ว (曹國舅)
เทพผู้บันดาลยศถาบรรดาศักดิ์

            "เช่าก๊กกู๋" เกิดในสมัยราชวงศ์ซ้อง เป็นน้องชายของ "พระนางเช่าสีฮองไทเฮา" เช่าก๊กกู๋เป็นคนที่มีความประพฤติดีงาม ส่วนน้องชายของเช่าก๊กกู๋ชื่อ "เช่ายี่" เป็นคนเกเร เที่ยวลักขโมยและข่มเหงชาวบ้าน เพราะถือตัวว่าเป็นน้องชายของฮองไทเฮา เช่าก๊กกู๋พยายามสั่งสอนว่ากล่าวก็ไม่เชื่อฟัง เช่าก๊กกู๋จึงคิดจะหลีกหนีไปเสีย ประกอบกับมีใจฝักใฝ่พระธรรมอยู่แล้ว จึงได้ทูลลาฮองไทเฮาออกท่องเที่ยวตามป่าเขาและบำเพ็ญตบะอยู่ตามถ้ำ

            ฝ่ายอาจารย์ "หลีเล่ากุน" เล็งญาณรู้ว่าเช่าก๊กกู๋บำเพ็ญตบะอยู่ในถ้ำหลายปีแล้ว ควรเชิญมาเป็นเซียนเพื่อให้ครบแปดองค์ จึงให้ "ฮั่นเจ็งหลี" และ "ลื่อท่งปิน" ไปรับเช่าก๊กกู๋ พร้อมกับเชิญ "หลีทิก๊วย" "เตียกั๊วเล้า" "น่าไช่ฮั้ว" "ฮ่อเซียนโกว" และ "ฮั่นเซียงจือ" ให้มาประชุมพร้อมกันเพื่อคอยต้อนรับเช่าก๊กกู๋

            ในขณะที่หลีเล่ากุนกับเซียนทั้งปวงกำลังประชุมกันอยู่ที่เขาฮั่วซัวนั้น ฮั่นเจ็งหลีกับลื่อทงปินได้พาเช่าก๊กกู๋มาถึงเซียนทั้งปวงจึงพากันออกมาต้อนรับ หลีเล่ากุนได้กล่าวว่า ถึงแม้เช่าก๊กกู๋จะเป็นเชื้อพระวงศ์พรั่งพร้อมด้วยวาสนาและทรัพย์สมบัติยังสู้สละความสุขสบายมาถือสันโดษบำเพ็ญตบะจึงสมควรได้เป็นเซียนองค์ที่แปด ผู้ใดปรารถนามิให้ภูตผี พาลมากล้ำกลายรบกวน พึงจุดธูปบูชา และให้อธิษฐานถึง "เซียนเช่าก๊กกู๋"

[นายเค]

หลันไฉเหอ : น่าไช่ฮั้ว (藍采和)
เทพเจ้าแห่งมวลบุปผาชาติความอุดมสมบูรณ์

            ตามตำนานเล่าว่า "หลันไฉเหอ" "น่าไช่ฮั้ว" เป็นวณิพกเที่ยวร้องเพลงขอทานไปตามหมู่บ้าน มีเครื่องแต่งกายคร่ำคร่าอยู่ 2 ชุด ชุดหนึ่งหนาใช้ใส่ในฤดูร้อน ส่วนอีกชุดหนึ่งบางใช้ใส่ในฤดูหนาว ซึ่งผิดกับคนธรรมดาทั่วๆ ไป และมีกรับอันหนึ่งยาวสามฟุตใช้ขยับให้จังหวะขณะร้องเพลง อยู่มาวันหนึ่งน่าไช่ฮั้วได้ตีกรับร้องเพลงไปตามหมู่บ้าน จนเผลอหลงเข้าไปในป่าหาทางกลับไม่ถูก พอพลบค่ำน่าไช่ฮั้วได้หาที่นอนบริเวณเชิงเขา

            ครั้นถึงเวลายามเศษก็แว่วเสียงดุริยางค์มาจากท้องฟ้า น่าไช่ฮั้วจึงแหงนขึ้นดู ก็เห็นเซียนหลายองค์นั่งอยู่ในกลุ่มก้อนเมฆ มีเซียนองค์หนึ่งได้ร้องบอกให้น่าไช่ฮั้วอย่ามัวเที่ยวขอทานอยู่เลย ให้ตั้งหน้าตั้งตารักษาศีล ท่องมนต์ บำเพ็ญเพียรญาณตบะให้มั่นคง อีกสามวันแห่งสวรรค์หรือสามปีในโลกมนุษย์จะมารับไปเป็นเซียน และมอบคัมภีร์ให้น่าไซ่ฮั้วได้บำเพ็ญเพียรปฏิบัติธรรมภาวนามนต์ตามคัมภีร์จนจบ มีคนมาฝากตัวเป็นศิษย์มากมาย

            ในคืนวันเดือนเพ็ญคืนหนึ่งขณะที่น่าไซ่ฮั้วนั่งสนทนากับศิษย์จำนวนร้อยแปดคนในถ้ำก็แว่วเสียงดุริยางค์สังคีตล่องลอยมาจากท้องฟ้า น่าไช่ฮั้วก็ทราบโดยทันทีว่า "หลีทิก๊วย" มารับตนไปเป็นเซียนแล้ว น่าไช่ฮั้วจึงบอกศิษย์ทุกคนจงตั้งหน้าตั้งตาบำเพ็ญเพียรปฏิบัติธรรม แล้วน่าไช่ฮั้วก็เสกกรับของตนให้เป็นนกกระเรียน แล้วให้นกกระเรียนสลัดขนไว้ร้อยแปดอันเสกเป็นกำไรมือพร้อมกับให้ศิษย์เก็บไว้คนละอัน กำไรมือจะช่วยป้องกันอันตรายเว้นแต่ผู้ไม่สุจริตเท่านั้น หลังจากนั้นน่าไซ่ฮั้วก็ขึ้นขี่นกกระเรียนตามหลีทิก๊วยไปเป็นเซียนองค์ที่ห้า ผู้ใดปรารถนาให้ตนได้เป็น ศิลปินที่มีผู้คนนิยม พึงจุดธูปบูชาและอธิษฐานถึง "เซียนน่าไช่ฮั้ว"

[นายเค]

หันเซียงจื่อ (韓湘子)
เทพเจ้าแห่งการพยากรณ์ และการดนตรี

            "ฮั่นเซียงจือ" เกิดเมื่อประมาณ พ.ศ.1503 ในสมัย "พระเจ้าเต็กจงฮ่องเต้" แห่งราชวงศ์ถัง เป็นหลานของ ฮั่นหยู ซึ่งรับราชการเป็นปลัดกระทรวงวัง ฮั่นเซียงจือมีความสนใจผู้วิเศษ จึงได้ออกสืบเสาะค้นหาจนกระทั่งได้พบเซียน "ลื่อทงปิน" เซียนองค์ที่ 3 จึงได้ศึกษาวิชาเซียนและบำเพ็ญตบะอยู่สามปี หลังจากนั้นฮั่นเซียงจือก็ลาอาจารย์เดินทางกลับบ้าน ในระหว่างทางได้พบต้นท้อออกลูกสุกแดงจึงปีนขึ้นไปเก็บ แต่เหยียบกิ่งท้อหักพลาดตกลงมาสลบไปครั้นพอฟื้นขึ้นมาก็กลายเป็นเซียน

            ต่อมาในเมืองหลวงเกิดฝนแล้ง พระเจ้าเต็กจงฮ่องเต้จึงให้ฮั่นหยูซึ่งเป็นอาของฮั่นเซียงจือทำพิธีของฝน ถ้าฝนไม่ตกภายในเจ็ดวัน ก็จะถอดถอนออกจากตำแหน่ง แต่ถ้าฝนตกในช่วงระยะเวลาดังกล่าวก็จะเลื่อนตำแหน่งให้เป็นเสนาบดี ฮั่นหยูได้ทำพิธีอยู่หกวันฝนก็ไม่ตก ฮั่นเซียงจือจึงปลอมตัวเป็นโยคีมาช่วย โดยฮั่นหยูให้สัญญาว่าถ้าทำให้ฝนตกได้จะยกทรัพย์สมบัติให้ทั้งหมด ฮั่นเซียงจือจึงได้นั่งบริกรรมสวดมนต์ขอฝนจนกระทั่งฝนตกใหญ่สามวันสามคืน แต่ฮั่นหยูกลับไม่ยอมยกทรัพย์สินให้ฮั่นเซียงจือตามที่สัญญาเอาไว้ ฮั่นเซียงจือจึงคืนร่างจากโยคีไปเป็นเซียนและบอกกับฮั่นหยูว่าตนไม่ต้องการทรัพย์สินใดๆ เพียงแต่จะลองใจดูเท่านั้น

            ต่อมาฮั่นหยูประสบชะตากรรมถูกถอดยศและริบทรัพย์สิน สักหน้าแล้วถูกเนรเทศให้ไปอยู่ชายแดน ฮั่นหยูไปที่แห่งใดก็ไม่มีใครต้อนรับ มีแต่ความลำบากหิวโหย ฮั่นเซียงจือจึงบอกให้ฮั่นหยูไปบำเพ็ญพรตถือศีล ส่วนฮั่นเซียงจือได้ไปเขาฮั่วซัวสำนักหลีเล่ากุนเป็นเซียนองค์ที่เจ็ด ผู้ใดปรารถนาให้ตนเป็นนักประพันธ์และนักกวีที่มีชื่อเสียง พึงจุดธูปบูชาอธิษฐานถึง "เซียนฮั่นเซียงจือ"

####################################

แปดวิเศษของโป๊ยเซียน
暗八仙

 
                       
“แปดวิเศษของโป๊ยเซียน” หรือ “อั้นปาเซียน” (暗八仙) หมายความถึง “ทรัพย์แปดอย่างของโป๊ยเซียน” เป็นของใช้ของวิเศษประจำตัว หรืออาวุธประจำกายของเหล่าเซียนทั้งแปด ในความเชื่อทางลัทธิเต๋า ของวิเศษทั้งแปดของโป๊ยเซียนถือเป็นของสิริมงคลที่มีอิทธิฤทธิ์ และสามารถป้องกันภูตผีปีศาจได้ ตลอดจนสามารถกำจัดสิ่งชั่วร้ายไม่ให้มากล้ำกลายมนุษย์ ในขณะเดียวกัน เรามักจะเห็นของวิเศษทั้งแปดในส่วนหนึ่งของลวดลายประดับในอาคารสถาปัตยกรรมแบบจีนทั้งวัดวาอารามและศาลเจ้าทั่วไป

          ดั่งนั้นสัญลักษณ์ “แปดวิเศษของโป๊ยเซียน” (暗八仙) จึงมีความหมายแห่งสัญลักษณ์มงคลตามแบบเต๋า และเป็นเสมือนหนึ่งเครื่องหมายตัวแทนเซียนแต่ละองค์ของกลุ่มเซียนทั้งแปด หรือโป๊ยเซียน (八仙)

          แปดวิเศษของโป๊ยเซียน ได้แก่
 

   
   
พัดใบกล้วย(芭蕉扇)  สัญลักษณ์แทนเซียนฮั่นจงหลี่ (หั่งเจ็งหลี  汉钟离)
          พัดวิเศษของจงหลีเฉวียน สามารถโบกพัดคนตายให้กลับฟื้นคืนชีพได้ ดังั้นจึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า “พัดฟื้นคืนวิญญาณ” หรือ “พัดหวนคืนชีพ” (还魂扇)

น้ำเต้า (葫芦)          สัญลักษณ์แทนเซียนจงหลีเถียไกว่ (ลี้ทิไกว้ 铁拐李)   
          น้ำเต้าของหลี่เถียไกว่ เป็นน้ำเต้าวิเศษที่สามารถดลบันดาลสุขให้แก่มนุษย์ ภายในจะมีค้างคาวห้าตัวโบยบินออกมาจากน้ำเต้า อันหมายถึง ความสุขห้าประการของมนุษย์(อู่ฝู 五福)

     
       
กลองปลา (鱼鼓)     สัญลักษณ์แทนเซียนจางกั่วเหลา (เตียก้วยเล่า 张果老)
          กลองปลา ของจางกั่วเหลา เป็นกระบอกเครื่องดนตรีวิเศษที่มีคุณสมบัติในการส่งเสียงสะท้อนก้องกังวาลไปไกลแสนไกล
 

     
 
กระบี่วิเศษ (宝剑)    สัญลักษณ์แทนเซียนหลี่ว์ต้งปิน (ลื่อตั่งปิง吕洞宾)
          กระบี่วิเศษของหลี่ว์ต้งปิน มีอิทธิฤทธิ์ในการพิชิตมารร้ายและกำราบปราบปีศาจและสิ่งอัปมงคล
 

 
     
แผ่นป้ายคู่อินหยาง (阴阳板) สัญลักษณ์แทนเซียนเฉากว๋อจิ้ว (เชาก๊กกู๋ 曹国舅)
          แผ่นป้ายคู่อินหยางป่านของเฉากว๋อจิ้ว เป็นแผ่นป้ายวิเศษยามเข้าเฝ้าฮ่องเต้ มีพลังอำนาจแห่งธรรมชาติในการทำให้เกิดเสียงดังกึกก้อง

   
                 
ขลุ่ย (笛) สัญลักษณ์แทนเซียนหันเซียงจื่อ (ฮั่งเซียงจื้อ 韩湘子)
          เสียงอันไพเราะของขลุ่ยวิเศษหันเซี่ยงจื่อ ไม่เพียงแต่บรรเลงด้วยท่วงทำนองอันไพเราะเสนาะหู แต่ยังสามารถสะกดวิญญาณของผู้ฟังให้ชะงักได้ทันที
 

   

ดอกบัว (荷花) สัญลักษณ์แทนเซียนเหอเซียนกู (ฮ้อเซียงจื้อ 何仙姑)
          ดอกบัววิเศษของเหอเซียงกู เป็นดอกบัวที่ใหญ่โตและงดงามกว่าดอกบัวโดยทัวไป มีความหมายถึงการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยคุ้มครองมนุษย์ปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวง
 

       

กระเช้าดอกไม้ (花篮) สัญลักษณ์แทนเซียนหลันไฉ่เหอ (น่าไช่ฮั้ว 蓝采和)
          กระเช้าดอกไม้ของหลันไฉ่เหอ มีความหมายถึง ความเป็นสิริมงคลแทนความสุขสดชื่นและสดใสร่าเริง ภายในกระเช้าจะมีดอกไม้ที่เบ่งบานสะพรั่งตลอดเวลาโดยไม่มีวันเหี่ยวเฉา
 







อ้างอิงจาก ::

หนังสือ 108 ลัญลักษณ์จีน – ปิยะแสง จันทรวงศไพศาล
เทพโป๊ยเซียน
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=haiku&month=06-2011&date=27&group=2&gblog=44
เทพเจ้าและพิธีกรรมชาวจีน
http://thaichainabykrumaew.blogspot.com/2013/03/blog-post.html
ตำนานโป๊ยเซียน-ผู้วิเศษของจีน
http://www.panmai.com/CrownofThorns/AnglesLegend/AngelsLegend.shtml

[tuminter]

ขอบคุณครับ