ที่ว่า “มีข่าว ดีกว่า ไม่มีข่าว” นั้น ก็หมายความว่า เวลาที่พวกเราไปตามหาฟิล์มหนังเก่าๆ กันที่ไหน พอได้พูดได้คุยกันก็จะได้เบาะแสเพิ่มเติมตลอดว่า ที่นั่น ที่โน้น เคยมีคนฉายหนัง ลองไปหาดูซิ เผื่อว่า จะมีฟิล์มเหลืออยู่บ้าง.. อย่างวันที่พวกเราไปตำบลน้ำปลีก อำนาจเจริญ นั้น เราก็ได้เบาะแสเพิ่มเติมอีกว่า ลุงเฉลิม ศรีเดช มีเพื่อนเป็นคนฉายหนังกลางแปลงอยู่ที่ตำบลนายม ห่างจากตำบลน้ำปลีก ไปประมาณ 10 กิโลเมตร เวลาพากย์หนังจะใช้ชื่อว่า ชื้นแฉะ..
พี่สุรศักดิ์ก็เลยพาพวกเราไปที่ตำบลนายม เพื่อตามหานักพากย์หนังที่ชื่อ ชื้นแฉะ แต่วันนั้นก็ยังไม่พบตัว แต่ได้แหล่งข่าวใหม่ว่า ที่บ้านนาเยีย ใกล้ๆ กันนั้น เคยมีนักพากย์หนัง 16 มม.อีกคนหนึ่ง ก็เลยตามไปที่บ้านนาเยีย ก็พบกับพี่นักพากย์ (ตามภาพ) พี่เขาเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนนั้น เคยไปช่วยพ่อใหญ่คำปุน นามศรีโคตร ฉายหนัง 16 มม.พากย์สดๆ เป็นหนังแลกข้าวหรือหนังขอข้าว ก็ฉายอยู่ 2 เรื่องคือ ใจแก้ว (2511 มิตร-พิศมัย) และ อภินิหารอาจารย์ทอง (2512 สมบัติ-เพชรา) เรียกว่า ฉายกันจนพากย์ไม่ต้องดูบทแล้วนะครับ ช่วงที่ฉายหนังแลกข้าวนั้น หนัง 35 มม. ก็เริ่มแพร่หลายมากขึ้นเรื่อยๆ พ่อใหญ่คำปุนจึงเลิกฉายหนังแลกข้าว แต่ปัจจุบันพ่อใหญ่คำปุนได้เสียชีวิตไปแล้ว คงเหลือแต่ลูกชายซึ่งเปิดร้านทำเหล็กดัดอยู่ที่บ้านไร่สีสุก ห่างจากบ้านนาเยีย ไปประมาณ 40 กิโลเมตร พวกเราจึงไปตามหาลูกชายพ่อใหญ่คำปุน เผื่อว่า จะมีฟิล์มของพ่อเก็บไว้บ้าง
เมื่อไปถึงบ้าน ก็ไม่พบ พบแต่ลูกสาวซึ่งเป็นหลานพ่อใหญ่คำปุน จึงได้โทรศัพท์พูดคุยกันได้ความว่า ตอนที่พ่อใหญ่คำปุนเลิกฉายหนังแลกข้าวแล้ว ก็ได้ให้ฟิล์มหนังแก่เพื่อนนักพากย์อีกคนหนึ่งไป ซึ่งพอได้ยินชื่อปุ๊บ คุณนุก็บอกว่า คนๆ นั้นเสียชีวิตไปแล้วและเคยถามลูกหลานเขาแล้ว ปรากฏว่าไม่มีฟิล์มเหลืออยู่เลย แต่ลูกชายพ่อใหญ่คำปุนก็ให้ความหวังพวกเราว่า จะลองถามลูกน้องของพ่อดู เผื่อจะรู้ว่า ยังมีเพื่อนๆ ของพ่อคนไหนบ้างที่เก็บฟิล์มไว้อีก.. นี่แหละที่บอกว่า มีข่าว ดีกว่าไม่มีข่าวเพราะมีข่าว ก็ยังอาจจะยังมีความหวัง แต่ถ้าไม่มีข่าว นั่นก็หมายถึง หมดหวังเลยนะครับ..
