เห็นภาพเก่าๆ แบบนี้ ก็ทำให้นึกถึงสมัยที่ผมยังเป็นเด็กๆ นอกจากเรื่องเรียนหนังสือที่สนุกแล้ว ก็มี "หนัง" นี่แหละครับ ที่ทำให้รู้สึกว่า ชีวิตมีความสุขจริงๆ ถ้าแถวๆ บ้านผม ไม่มีหนังกลางแปลงหรือหนังขายยามาฉาย ผมก็จะเดินเตร่ๆ ไปที่หน้าโรงหนังกรุงชัยราม่า จ.สุรินทร์ ไปเดินดูโปรแกรมหนังที่เขาปิดไว้ให้ดู ดูว่ามีหนังเรื่องอะไรจะมาฉายกันบ้าง..ก็ดูๆ ไปอย่างนั้นเองเพราะไม่มีเงินจะซื้อตั๋วดูหนังโรงกับเขาหรอก ดูให้รู้ เผื่อว่าจะมีหนังกลางแปลงมาฉายให้ดูฟรีๆ นะครับ โรงหนังสมัยก่อนก่อนที่จะฉายหนัง เขาก็จะเปิดเพลงหน้าโรงให้ฟังก่อน ก็อาศัยไปฟังเพลง บางครั้งมีสตางค์นิดหน่อยก็ไปหาซื้อขนมกินหน้าโรงหนังบ้าง..
ต่อมาก็เริ่มมีตู้เพลงให้หยอดฟังเอง ผมก็จะได้ฟังเพลงฮิตต่างๆ ที่คนหยอดเปิดให้ฟังอีก..โรงหนังทุกๆ ที่ก็คงจะเหมือนๆ กันนะครับ ส่วนภาพนี้ก็เป็นการเปิดตัวของโรงหนังเฉลิมเอก ในตัวเมืองร้อยเอ็ด เมื่อปี 2510 เปิดตัวด้วยการฉายหนังเรื่อง ภูพานอย่าร้องไห้ เห็นคนมาดูหนังเยอะแยะทั้งผู้ใหญ่และเด็กๆ เห็นจักรยานของคนมาดูหนังจอดไว้หน้าโรง ตอนหนังเลิกก็ปั่นกลับบ้าน บ้างก็นั่งสามล้อ บ้างก็เดินกลับ..
