• ชื่อไทย : สาวซ่าส์ล่าบัญชีแค้น
• ปีที่เปิดตัว : 2563
• เข้าฉายในไทย : 22 เมษายน 2564
• นำแสดง : Carey Mulligan, Laverne Cox, Bo Burnham
• กำกับโดย : Emerald Fennell
• เขียนโดย : Emerald Fennell
• ประเภท : Crime / Drama / Thriller
• ความยาว : 113 นาที
• เรต : R
• สร้างโดย : UK / USA
• จำหน่ายโดย : UIP Thailand
เรื่องย่อ ทุกคนต่างก็พูดว่า แคสซี (แครีย์ มุลลิแกน) เป็นหญิงสาวอนาคตไกล จนกระทั่งเหตุการณ์ลึกลับทำให้อนาคตของเธอต้องหันเหออกนอกเส้นทาง บัดนี้ เธอเป็นนักศึกษาที่จำเป็นต้องลาออกจากโรงเรียนแพทย์ ผู้ที่ชีวิตตกอยู่ในภาวะชะงักงัน แคสซี สาวผมบลอนด์คนสวย ผู้มีสติปัญญาเฉียบแหลม ไม่ได้สนใจการไต่เต้าไปตามตำแหน่งขั้นของบริษัทใหญ่หรือแต่งงานกับผู้ชายที่ใช่ แต่เธอดูเหมือนจะพึงพอใจไปกับการทำลาเต้กับ เกล (ลาเวิร์น ค็อกซ์) เพื่อนร่วมงานในร้านกาแฟของเธอ ท่ามกลางความผิดหวังและความกังวลของพ่อแม่ของเธอ สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการทำให้ลูกสาววัยเกือบ 30 ปีของพวกเขาก้าวต่อไปในชีวิต และย้ายออกไปจากบ้านของพวกเขาเสียที ในยามค่ำคืน แคสซี่ได้มีพิธีกรรมของตัวเอง ในการไปตามบาร์และคลับเต้นรำคนเดียวในยามราตรี เธอแสร้งทำตัวเป็นหญิงสาวที่สติพร่าเลือน ไม่สามารถป้องกันตัวเองจากใครก็ตามที่อยากจะทำร้ายเธอได้
ในที่สุดก็มีชายคนหนึ่งตัดสินใจจะทำให้แน่ใจว่าเธอจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย แต่เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้ความปรารถนาเข้ามามีความสำคัญเหนือความปลอดภัยของแคสซี่ โดยไม่ตระหนักเลยว่าเขาเป็นเพียงเหยื่อคนล่าสุดของแผนการร้ายของแคสซี่ เขากำลังจะได้รับบทเรียนที่เขาจะไม่มีวันลืมเลือนในเร็วๆ นี้ แต่ไม่ว่าแคสซี่จะได้รับความพึงพอใจเล็กๆ จากการพบกันยามค่ำคืนมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะระงับพายุแห่งความคลั่งแค้นและความโศกเศร้าภายในตัวเธอได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ศัลยแพทย์เด็กรูปหล่อ ไรอัน (โบ เบิร์นแฮม) ผู้ที่เธอเคยรู้จักสมัยเรียน ได้บังเอิญเข้ามาในร้านกาแฟละทำให้วงจรการทำลายล้างของแคสซีต้องปั่นป่วน ขณะที่เธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเขา เธอก็ถูกดึงกลับไปสู่อดีตของตัวเองและเรื่องเลวร้ายที่เปลี่ยนแปลงกระแสชีวิตของเธอเองไปตลอดกาล
หลังจากเวทีลูกโลกทองคำประกาศผู้เข้าชิงสำหรับปี 2021 หนังเรื่อง Promising Young Woman ก็กลายเป็นที่จับตามอง ด้วยการที่หนังสามารถเข้าชิงถึง 4 รางวัลในสาขาหลัก ทั้งรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมฝั่งดราม่า รางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมและรางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม จากฝีมือกำกับและเขียนบทครั้งแรกของ เอมเมอรัลด์ เฟนเนลล์ ผู้ที่เราอาจคุ้นหน้าจากผลงานการแสดงของเธอมากกว่า จากบท คามิลลา ในซีรีส์ The Crown ซีซันล่าสุดทางเน็ตฟลิกซ์ ซึ่งสำหรับงานเบื้องหลังเธอก็ฉายแสงไม่ธรรมดาตั้งแต่งานชิ้นแรกทีเดียว
และรางวัลสุดท้ายที่หนังเข้าชิงคือรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม ของ แครีย์ มัลลิแกน ซึ่งเธอเคยเข้าชิงรางวัลนักแสดงนำหญิงมาแล้วทั้งเวทีออสการ์และลูกโลกทองคำจากหนัง An Education (2009) และนี่เป็นอีกครั้งที่เธอเล่นในหนังของผู้กำกับหญิงเก่งและโชว์ฝีมือการแสดงได้น่าสนใจ
ต้องยอมรับว่าเมื่ออ่านเรื่องย่อเรามีความคาดเดาประมาณหนึ่งว่านี่จะเป็นหนัง พลังหญิงในแนว ล่า ที่ออกตามแก้แค้นพวกผู้ชายที่เคยทำร้ายสตรีเพศทั้งหลาย กลิ่นคาวเลือดและความบ้าคลั่งแบบหนังเกรดบีแทบจะลอยออกมาผ่านตัวอักษรได้เลย
แต่ทว่าเมื่อหนังเล่าผ่านไปได้เพียง 20 นาที เราก็จะรู้ตัวทันทีว่าเรา พลาด และมองผิดไปไกลโขอยู่ เพราะไม่เพียงการแก้แค้นของตัวเอกจะไม่ได้แขยงสายตาแล้ว มันยังเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมทางจิตใจและหักความรู้สึกผู้ชมได้อย่างน่าปรบมือให้ ต้องยอมรับการหลอกล่อผ่านบทหนังที่มีกลิ่นตลกร้ายให้หัวเราะในลำคอได้ตลอด รวมถึงการนำเสนอที่แยบคายของเฟนเนลล์ที่กระแทกคำถามใส่ในใจผู้ชมได้ตลอดเรื่อง เกี่ยวกับนิยามคำว่าสุภาพบุรุษ และถ้าเราอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเราจะเป็นคนดีจริง ๆ หรือเปล่า? ซึ่งมันก็กลายเป็นว่าหนังมันสมเหตุสมผลสุด ๆ ขณะเดียวกันก็แสบสันต์ชวนสะใจสำหรับผู้ชมได้อย่างดี
แม้การปรากฏตัวของ ไรอัน เพื่อนหนุ่มแสนดีสมัยเรียนของตัวเอก จะไม่ได้เป็นสิ่งเกินคาดเดาว่าเขาจะพาเรื่องไปอย่างไรและจะมีบทสำคัญในช่วงหลังอย่างไร ทว่าในความเดาได้นั้น เฟนเนลล์ก็ยังเก็บลูกไม้ในรายละเอียดที่เราคาดไม่ถึง อัดใส่เราได้เรื่อย ๆ อยู่ดี
และการที่เฟนเนลล์ดึงนักแสดงสายเดี่ยวไมโครโฟนอย่าง โบ เบิร์นแฮม ที่มีผลงานตลกเวทีและงานเบื้องหลังที่ประสบความสำเร็จสูง อย่างการกำกับและเขียนบทหนัง Eighth Grade (2018) ที่กลายเป็นหนังแห่งปีของ AFI มารับบทไรอัน มันก็ลงตัวเหมาะเจาะ เมื่อต้องการผู้ชายสักคนที่ภาพลักษณ์ดูสะอาดและไร้พิษภัย ซึ่งเบิร์นแฮมก็แทบจะเป็นไรอัน ที่คนดูไว้ใจได้แทบจะทันทีที่ปรากฏตัว โดยไม่ต้องแสดงอะไรมากมายเลย
แต่หากจะชื่นชมการแสดงในเรื่องนี้แล้ว อย่างไรเสียก็ต้องยอมรับว่า แครีย์ มัลลิแกน คือคนที่โดดเด่นในหนังที่สุด แม้ว่าบทหนังจะไม่ได้อำนวยให้เธอได้โชว์เทคนิคมากมายนักในบางช่วงเวลา แต่เมื่อหนังต้องการความลึกในการแสดง เธอก็สามารถเฉิดฉายและทำให้เราจดจำเธอในฉากนั้นได้อย่างไม่พลาดสักนาที ไม่ว่าจะการใช้สายตานิ่ง ๆ จ้องใส่เหยื่อหนุ่มที่หลงกลติดกับอยู่กับเธอสองต่อสอง จนผู้ชมเองยังต้องหงอตาม หรือช่วงที่เผยปมดราม่าในใจอันซับซ้อนของเธอที่บางครั้งขัดแย้งกันเองระหว่างการล้างแค้นหรือการให้อภัย ตลอดจนบรรดาสายตาผิดหวังในมนุษย์ที่ภายนอกดูเป็นคนดีเสียเหลือเกิน แต่ภายในกลับช่างเหม็นเน่า ทำให้หนังเป็นมากกว่าหนังล้างแค้นไปมากทีเดียว
