กว่าจะได้ฟิล์มหนังไทยเก่าๆ มาแต่ละเรื่องนั้น.. จะต้องสืบ จะต้องหากัน ขนาดไหน วันนี้ คุณนุ ประเดิม จะเล่าให้พวกเราฟังนะครับ.. เมื่อประมาณต้นๆ เดือนมีนาคม 2565 ระหว่างที่ผมนั่งรถแท็กซี่กลับจากที่ทำงาน พอผมเห็นว่า คนขับแท็กซี่เป็นคนภาคอีสาน ผมก็ช่วยคุยเรื่องหนังขายยา หนังแลกข้าว..ที่สมัยก่อนจะมีมากๆ ในแถบภาคอีสาน ก็เผอิญว่า คนขับรถแท็กซี่คันนั้น เขาเคยรู้ เคยเห็นว่า มีคนฉายหนังแบบนั้นแถวๆ บ้านเขา เขาก็เลยบอกว่า ถ้าเขากลับบ้าน เขาจะลองไปถามๆ ดูว่า คนที่เคยฉายหนังนั้น จะยังเก็บฟิล์มหนังเก่าๆ เก็บไว้หรือไม่
ต่อมาประมาณต้นเดือนเมษายน 2565 คนขับแท็กซี่คันนั้นก็กลับบ้าน แล้วก็โทรมาบอกผมว่า เจอญาติของคนฉายหนังแลกข้าวแล้วและก็บอกเบอร์โทรให้ผม.. ผมก็ลองโทรไปดู ก็ได้ความว่า บ้านนั้นเคยฉายหนังแลกข้าวจริงๆ แต่ปัจจุบันไม่มีฟิล์มแล้ว แต่เขาก็ยังให้เบาะแสต่อไปอีกว่า ให้ลองโทรหาอีกคนหนึ่ง เห็นเขาเคยฉายหนังขายยา หนังแลกข้าวเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่า จะยังมีฟิล์มเก็บไว้หรือไม่ ให้ลองดู..
ผมก็โทรไปหาตามที่เขาบอก.. คราวนี้ ก็เจอกับญาติของคนฉายหนัง เขาบอกว่า คนที่เคยฉายหนังนั้น เลิกไปนานแล้วและย้ายไปอยู่จังหวัดอื่น เขาก็ช่วยหาเบอร์โทรคนนั้นให้.. พอผมโทรติดต่อได้ จึงรู้ว่า เขาชื่อ นายสำรวย พันธ์ทุม อายุ 66 ปี ตอนที่ฉายหนังขายยาหรือหนังแลกข้าวนั้น เวลาเขาพากย์หนัง ก็ จะใช้ชื่อพากย์ว่า “อ.เอิบ” ฉายหนัง 16 มม. อยู่แถวๆ อำเภอม่วงสามสิบ อุบลฯ และย่านใกล้เคียงอยู่หลายปี จึงเลิกฉายเพราะหมดสมัยนิยมหนัง 16 มม. แล้ว
ตอนที่คุณสำรวย เลิกฉายหนังนั้น ก็เอาเครื่องฉายหนังและฟิล์มหนังไปฝากไว้กับป้าที่อำเภอชุมพวง โคราช แล้วคุณสำรวยกับพ่อก็ไปทำงานรับจ้างในท้องที่อื่น เมื่อทราบความประสงค์ของผม คุณสำรวยก็ไม่แน่ใจว่า ฟิล์มหนัง 16 มม.ที่เก็บไว้ในที่บ้านป้านั้น จะยังอยู่หรือไม่เพราะไม่ได้ติดต่อกันนานเนื่องจากระยะหลังๆ นี้ คุณสำรวยย้ายไปอยู่ที่อำเภอกระสัง บุรีรัมย์ แล้ว
คุณสำรวยก็เลยจะลองไปถามจากป้าที่อำเภอชุมพวงให้ แล้วก็พบว่า ปัจจุบันเหลือแต่ฟิล์มหนังเพียง 4 ม้วนสั้นๆ ส่วนเครื่องฉายหนังและฟิล์มกระเป๋าอื่นๆ นั้น เสียหายไปตามกาลเวลาแล้ว ส่วนฟิล์ม 4 ม้วนสั้นๆ ที่ยังไม่ค่อยจะเสียหายนั้นเพราะป้าเอาแขวนโชว์ไว้ที่ข้างฝาบ้าน คุณสำรวยจึงนำฟิล์มจากป้ากลับมาที่อำเภอกระสัง และโทรให้ผมไปรับฟิล์มครับ
