นึกถึงภาพสมัยเป็นเด็กนักเรียนมัธยม ผมเคยตามเพื่อนไปฉายหนังกลางแปลงอยู่บ่อยๆ สมัยนั้นแค่รถฉายหนังวิ่งผ่านหมู่บ้านไหน เขาก็จะยืนมองด้วยความคิดว่า คืนนี้มันจะไปฉายที่ไหนน๊า..พอบ่ายแก่ๆ ช่วงที่ชาวบ้านเสร็จภารกิจการไร่การนาแล้ว เสียงลำโพงจากเครื่องขยายถ่านแห้งของรถฉายหนังก็จะวิ่งออกไปประกาศว่า คืนนี้ จะฉายหนังที่ไหน เรื่องอะไร (2 เรื่องควบ) ค่าตั๋วกี่บาท..จากนั้นตกเย็นๆ ก็เริ่มเปิดเพลงเรียกคน มีพูดโฆษณาสลับ เพื่อเร่งให้คนดูรีบออกมาจากบ้าน ลูกเล็กเด็กแดง ผู้เฒ่าผู้แก่ ก็จะหอบเสื่อสาด กระดาษมาปูนั่งดูหนัง เด็กๆ บางคนไม่มีสตางค์ซื้อตั๋ว ก็พากันยืนออหน้าวิก รอให้ผู้ใหญ่กว่าพาเข้า "น้าๆ ขอเข้าหน่อย" เป็นวลีเด็ด ใช้ได้ผลเสมอ..ความสุขของผมตอนนั้น ก็อยู่ตรงที่เห็นคนดูเขามีความสุขกับหนังที่เราไปฉาย..
ปัจจุบัน ภาพความหลังเก่าๆ แบบนี้ก็หวนกลับมาให้ผมมีความสุขและดูจะสุขยิ่งกว่าเก่าอีก.. ภาพผู้สูงอายุพากันลงจากรถ ค่อยๆ เดิน มองซ้ายมองขวาดูทัศนียภาพของสถานที่..แล้วก็ไปยืนเข้าแถวถ่ายรูปหน้าโรงหนัง..จากนั้นก็เข้าในโรงหนัง ไปร้องเพลงคาราโอเกะกันก่อน.. แล้วจึงค่อยฉายหนัง..ก็ฉายย้อนยุคเหมือนโรงหนังเมื่อ 40-50 ปีที่แล้ว มีทั้งหนังสไลด์ หนังข่าว หนังสารคดี หนังตัวอย่าง ระหว่างฉายก็จะพูดบรรยายประกอบไปเรื่อยๆ เพื่อให้อดีตเก่าๆ หวนกลับมา..จากนั้นก็ฉายข่าววรฯ แล้วจึงปิดท้ายด้วยหนังเรื่องที่เลือกดู..พอนั่งจบก็จะเที่ยงพอดี ก็พาผู้สูงอายุมานั่งกินข้าวเที่ยง ชวนพูดคุยเกี่ยวกับหนังที่เพิ่งจะดูผ่านมา..ช่วงนี้เอง ผมจึงได้ฟังความหลังเก่าๆ จากผู้สูงอายุ ก็เรียกว่า เล่าไป ยิ้มไป อย่างมีความสุข..ผมเองก็พลอยมีความสุขไปด้วยครับ
ภาพประกอบนี้เป็นกลุ่มผู้สูงอายุจาก สมาชิกธรรมานามัย กทม.เขาแต่งตัวย้อนยุคมาดูหนัง มนต์รักลูกทุ่ง มิตร-เพชรา กันนะครับ..ส่วนพรุ่งนี้ รอบเช้า 9 โมง ก็จะเป็นชมรมสบายสบาย เป็นชมรมออกกำลังกาย เขาก็จะมาย้อนยุคดูหนัง แผลเก่า สรพงศ์-นันทนา..เขามาไม่เกิน 30 คน ท่านใดว่างๆ จะมาดูหนัง ดูบรรยากาศ ก็มาได้นะครับ
