ฉากร้องเพลง.. ในบทพากย์หนังในสมัยก่อน

[มนัส กิ่งจันทร์]

      สมัยก่อน หนัง 16 มม.พากย์สดๆ พอถึงฉากร้องเพลง.. ในบทพากย์หนัง เขาก็จะเขียนบอกนักพากย์ว่า ให้เตรียมแผ่นเสียงเพลงชื่อนั้นๆ ไว้คอยเปิดด้วย.. นักพากย์หรือคนวางเพลงก็ต้องอาศัยความชำนาญในการวางเข็มให้เสียงตรงกับหนังบนจอ แรกๆ ใครก็วางเข็มเปิดเพลงได้ตรงปากหมดนั่นแหละ แต่พอนานๆ วันไป ฟิล์มหนังก็เริ่มขาดไปเรื่อยๆ ส่วนแผ่นเสียงบางครั้งก็เริ่มสะดุดอีก ไม่มีแผ่นสำรองเพราะทำให้กับหนังโดยเฉพาะ ก็เลยทำให้ฉากร้องเพลงไม่ค่อยสมจริงนัก.. หนักๆ เข้า เขาก็ตัดฟิล์มฉากร้องเพลงทิ้งไป..

      ก็เลยทำให้ผู้กำกับบางท่านแก้ปัญหาด้วยการถ่ายฉายร้องเพลงด้วยฟิล์ม 35 มม.อัดเสียงไว้ในฟิล์มเลย.. แต่สำหรับหนังเรื่องนี้ยังคงเป็นแบบเก่าคือ ต้องเปิดแผ่นเสียงตามเนื้อหนัง.. พอฟิล์มขาด ฟิล์มหายไปเรื่อยๆ เราได้กากฟิล์มมา แม้เราจะหาแผ่นเสียงมาได้ แต่ภาพเหลือไม่พอ เราก็ต้องหาภาพอื่นๆ ที่ใกล้เคียงมาใช้แทนเพื่อให้เสียงเพลงฟังสมบูรณ์ขึ้น ภาพก็เหลือน้อย ก็วางยากเหมือนกันนะครับ..

[มนัส กิ่งจันทร์]

    ฟิล์มหนัง 16 มม.พากย์สดๆ นั้น จะไม่มีเสียงอะไรเลย.. เวลาเราจะนำหนังเรื่องนั้นๆ กลับมาฉายอีกครั้ง เราก็จะต้องพากย์เสียงตัวแสดง.. แล้วก็ยังต้องวางเสียงเอฟเฟคต่างๆ วางเสียงเพลงแบ็กกราวน์ประกอบเพื่อช่วยให้หนังดูสมจริงตามจินตนาการของผู้กำกับการแสดง..  ฉากนี้ ตัวละครยิงกันสนั่น.. ก็ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆ ที่นักพากย์หนัง 16 มม. บางท่านใช้วิธีเป่าปากทำเสียงปืนเอง.. คงจะเหนื่อยน่าดูนะครับ..