ตอนเด็กๆถ้าฟิล์มขาดหรือหนังสะดุด ถ่านหมดแล้วภาพบนจอหายไป
คนดูจะหันมาที่ผู้ฉายว่าจะแก้ปัญหาได้เร็วแค่ไหน
ใช้เวลาเท่าไหร่ ถ้าช้าจะโดนโห่ (ไม่ถึงกะเอาเป็นเอาตาย) ลุ้นฝีมือการแก้ปัญหาของคนฉาย
ตอนนี้มีเครื่องฉายเป็นของตัวเอง แค่ฉายในห้องแคบๆดูคนเดียว เตาหลอดอีกต่างหาก
ไม่มีคนโห่ยังใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเปลี่ยนฟิล์มเสร็จ เข้าใจหัวอกคนฉายแล้วว่าเกร็งแค่ไหนเวลาสายตานับร้อยคู่
หันมาที่ตัวเองเป็นจุดเดียว มันทรมานอีหลีเด้อ แต่คนฉายก็คือพระเอกตลอดกาลอยู่ดี
เท่จริงๆเลยเจียวนะจาบอกให้ โดยเฉพาะฉายเตาถ่านแบบพี่หนุ่ยบางคล้า ทั้งหล่อ (คนฉาย)
ทั้งคลาสสิก (เตาถ่าน)