ขอเล่าต่อจากคราวที่แล้ว.......พอรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ ผมก็รีบตื่นแต่เช้าอาบนำ้กินข้าวเช้าเรียบร้อย แล้วก็รีบไปโรงหนังเลย พอมาถึงผมก็ทำหน้าที่ของผมคือการเตรียมถาดสีสำหรับนายช่าง สาเหตุที่ผมตื่นแต่เช้าเพราะผมอยากให้นายช่างเห็นผลงานผม เมื่อเตรียมของต่างๆเสร็จเรียบร้อยระหว่างที่รอนายช่าง ผมก็ยืนดูพินิจพิจารณางานชิ้นแรกของผมด้วยความภาคภูมิใจว่านี่คือ ผลงานร่างภาพของผมที่จะให้นายช่างเขียนสีแล้วนำไปวางโชว์หน้าโรงหนัง ทีนี้ล่ะผมจะได้คุยให้เพื่อนฟังได้.....(ฮิฮิ ขี้คุย)
ไม่นานนายช่างก็มา
นายช่าง : เอานี่มีขนมมาฝาก
ผม : ขอบคุณครับ (ดูซิครับ นำ้ใจของนายช่าง)ฃ
นายช่าง : เป็นไงบ้าง ไหนดูซิผลงานของนาย
นายช่างมองดูผลงานของผมซักพักหนึ่ง ก็อมยิ้ม ผมก็พลอยยิ้มในใจตามไปด้วยพร้อมทั้งตื่นเต้น
นายช่าง : อือ...ใช้ได้ ดีนะ เราว่าใช้ได้สำหรับงานชิ้นแรก
คงเหนื่อยละซิแผ่นคัทเอาท์มันใหญ่นะ กว่าจะเสร็จคงจะนานเหมือนกัน (นายช่าง
หัวเราะเบา)
ผม : ครับ (ได้แต่อมยิ้ม)
นายช่าง : ทำได้ดีแล้วละ แต่ต่อไปสิ่งที่จะต้องฝึกและแก้ไขก็มีนะ เช่น ตำแหน่งของเส้นร่าง
กับเส้นสเกลต้องฝึกให้แม่นยำกว่านี้
ในระหว่างที่นายช่างสอนผม นายช่างก็ใช้สีที่เป็นสีนำ้สีดำ มาร่างแก้ทับรอยดินสอของผมให้ดูไปด้วย
นายช่าง : การใช้เส้นก็สำคัญ พยายามอย่าใช้เส้นแบบเขียนตัวหนังสือ
ให้ฝึกใช้เส้นตวัด ลาก ให้มีหนักเบา เส้นเล็กเส้นใหญ่ (เช่น เส้นดวงตา คิ้ว จมูก
ปาก หรือตำแหน่งของแสงเงาหนักๆ)
: การร่างภาพคัทเอาร์มัน จะต่างกับการร่างบนกระดาษที่จะระบายด้วยสีนำ้หรือสีโปสเตอร์
การร่างภาพคัทเอาท์นั้นมันใหญ่โตมาก ฉะนั้นเรื่องราวรายละเอียดเราไม่ต้องใส่มาก
เอาแค่ร่างบอกตำแหน่งใหญ่ๆ สำคัญๆ
นายช่างได้สอนผมอีกหลายๆอย่างที่ผมไม่รู้แบบกันเอง เรานั่งคุยกัน กินขนมที่นายช่างซื้อมา ทุกอย่างที่ผมได้ฟัง ได้ดูจากนายช่างมันเริ่มซึมและเริ่มฝังเข้าไปในความรู้สึกของผม ทั้งหมดเลยสำหรับวันนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัว......
